Hoe bedenk je elke keer weer een onderwerp voor een column? Op een gegeven moment heb je alles toch wel gehad?

Omdat dit mijn laatste column is, sluit ik af met deze vraag van mijn dochter. De bijlage Werk van deze krant, waar ik vanaf 2006 voor schrijf, houdt binnenkort op te bestaan. Ik heb op een maand na mijn 10-jarig jubileum gehaald. En ik kan kort antwoord geven op de vraag van mijn dochter: Het onderwerp is nooit een probleem geweest.

In mijn coaching- en trainingspraktijk komen de meest uiteenlopende onderwerpen aan bod. Van leidinggeven, inwerken in een nieuwe baan, communicatie en gesprekstechnieken, van samenwerken met collega’s tot het managen van je baas. Van presenteren tot organiseren en daarnaast veel vragen op het gebied van loopbaan en carrière. Er is een onuitputtelijke bron als het gaat om organisatie- en persoonlijke ontwikkeling.

Nu zijn er in de loop van de jaren veel dingen veranderd, maar bepaalde zaken veranderen nooit.
 In één van mijn eerste columns schreef ik over “De lopende hond“. Een uitdrukking van mijn oma, waarmee zij aangaf dat wie initiatief neemt, erop uit trekt, nooit met lege handen thuis komt.

Dat gold vroeger in mijn oma’s tijd, ver daarvoor en nu nog steeds. Vroeger natuurlijk zonder de nu niet meer weg te denken social media, maar de essentie is eigenlijk nooit veranderd. Zoek je bijvoorbeeld een baan, dan is het belangrijk om actief te zijn en contact te leggen met mensen om je heen. Nog steeds wordt het merendeel van de vacatures via netwerken ingevuld.

De lopende hond loopt ook als een rode draad door mijn leven. Naar aanleiding van vele positieve reacties heb ik een paar jaar geleden mijn columns gebundeld in een boek met – natuurlijk- de titel: “Een lopende hond vindt altijd wat“. Het boek werd via internet zelfs opgemerkt in Zuid Afrika door de familie van Vreden. Dezelfde naam, geen familie. Inmiddels ben ik al vaak bij hen op bezoek geweest en heb via hen contact gekregen met de eigenaar van een prachtige lodge in Stellenbosch, waar mijn zoon nu stage loopt!

Kijk, zo werkt dus de theorie van de lopende hond. Naar aanleiding van mijn columns mocht ik hondenvoerfabrikant Farm Food als opdrachtgever verwelkomen. Dat ik nu over mijn eigen lopende hond beschik (een prachtige heidewachtel), is op aanraden van de directeur. Hij zweert bij “de wet van snuf” (de hond): Wat je geeft, dat krijg je terug. En ook daar geloof ik in, want mensen willen elkaar graag helpen.

Eerder verschenen in Tubantia